Είμαι 20 χρονών, αποφοίτησα από το αρχιτεκτονικό ινστιτούτο της πατρίδας μου, την Πάρμα. Αυτή τη στιγμή σπουδάζω μηχανικός διαχείρισης. Με γοητεύει οτιδήποτε λογικό: μαθηματικά, φυσική, χημεία και ούτω καθεξής. Δεν έχω σπουδάσει ποτέ τέχνες και αυτό είναι η απόδειξη αυτού που πιστεύω: η τέχνη δεν πρέπει να μελετάται, πρέπει να εκτιμάται αυθόρμητα, δεν απαιτεί περίπλοκες έννοιες. Είναι καθαρό ένστικτο, όπως είναι τα μαθηματικά. Στόχος του είναι να καταπλήξει παρέχοντας συναισθήματα, συναισθήματα. Δεν έχει σημασία αν είναι αρνητικά ή θετικά, αυτή είναι η αρμοδιότητα του καλλιτέχνη. Αλλά ένα έργο τέχνης που δεν εκπλήσσει για την ομορφιά του, δεν κάνει τον θεατή ούτε να γελάει ούτε να κλαίει, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο. Μου αρέσει να γελάω και εκτιμώ τους ανθρώπους που με κάνουν να γελάω. Το να κάνεις κάποιον να χαμογελά είναι μια μεγάλη μορφή ικανοποίησης, και αυτό νιώθω όταν δημιουργώ την τέχνη μου. Μου αρέσει να γελάω και εκτιμώ τους ανθρώπους που με κάνουν να γελάω. Το να κάνω κάποιον να χαμογελά είναι μια εξαιρετική μορφή ικανοποίησης, και αυτό προσπαθώ να κάνω με τα έργα τέχνης μου. Η ειρωνεία είναι ένα απίστευτο όπλο, ο Winston Churchill σίγουρα το ήξερε. Η τέχνη δεν περιορίζεται σε κορνίζες και πίνακες, υπάρχει και τέχνη στη μαγειρική, ακόμα και στην επίλυση ενός μαθηματικού προβλήματος ή στον προγραμματισμό μιας εφαρμογής. Η τέχνη υπάρχει και είναι μπροστά μας κάθε μέρα, αλλά δεν το συνειδητοποιούμε. Πιστεύω ότι το όριο μεταξύ τέχνης και μηχανικής δεν υπάρχει, καθώς το ένα τροφοδοτείται από το άλλο. Λογική και ειρωνεία, όπως ο Winston.